gedicht

Kijkend door het raam

Ik kijk door het raam naar buiten,
het uitzicht verblind mijn ogen,
zo mooi, zo puur.
Iets wat ik niet lijk te geloven

De kleuren van de lucht weerkaatsen in het water,
Het water van de Rijn, waarin boten varen naar een einde,
een einde wat onzichtbaar blijft.

De lucht is elke dag weer anders waardoor het landschap veranderd
Ik voel zoveel rust en vrijheid als ik door het raam heen kijk.

Als ik mijn ogen dicht doe
zie ik de contouren van mij hand.
die de lichtstralen op vangt
Zo mooi, zo puur.
Ik word langzaam verliefd op dit stukje land.

Dit stukje land wat ik pas een paar maanden ken,
en waar ik misschien wel nooit aan wen
Zo mooi en puur dat het is

Er valt water uit de lucht,
Het uitzicht vervaagd,
Er lijkt of er een deken over het land wordt gespreid.
Er vind onrust en woede plaats,

Na een lange tijd van regen komt er weer die zonneschijn
die zonneschijn die weer de kleuren terug brengt in de lucht
Nog mooier en puurder dan eerst.
Het land slaat een diepe zucht.

Het wordt nacht,  De lampjes gaan aan,
Ik weet dat ik langzaam weer naar huis terug moet gaan.
Maar ik blijf denk ik nog even staan.

Eline Stevens 30-11-09